,,Nadciąga wielki wiatr!” – pomyślał kosmita, zwijając do końca spadochron kosmicznego statku po wylądowaniu na odległej planecie. ,,Ten wiatr jest podobny do tego, który znam ze swojej planety”… Podobieńst takich zresztą miało być o wiele więcej – to był najważniejszy powód, dla którego ją wybrał. Planeta ta nie była do tej pory zamieszkała przez kosmitów. Funkcjonowała samoistnie, ale była otwarta na gości, których wkrótce miały przyciągnąć jej walory. 

Trzeba Wam wiedziec, że kosmici i kosmitki mieli w zwyczaju podróżować, by odnajdywać się wzajemnie. Budowali swoje statki, wzbijali się w przestrzeń i opuszczali rodzimą planetę w poszukiwaniu innych światów. Taka podróż wymagała ogromnej odwagi i wielu przygotowań. Potrzeba było ciężkiej pracy, żeby wybudować rakietę, wiele prób by nauczyć się latać, a jeżeli nawet ktoś zrealizował ten plan perfekcyjnie, to i tak nie gwarantowało mu to znalezienia swojego nowego wymarzonego świata, gdzieś poza planetą, z której pochodzi. 

Mimo wszystko nie było nikogo, kto nie skorzystałby ze swojego prawa do kosmicznej podróży. Uwierzcie mi na słowo – w tamtym okresie wypraw było tyle, że kosmos wyglądał jak świetlne mrowisko. 

Pewnego dnia pojawił się młody kosmita, który szczególnie poważnie potraktował czekającą na niego kosmiczną przygodę. Pragnął on bardzo mocno znaleźć swoją drugą połówkę, swoje odbicie, dopełnienie, szczęście i spokój, które dałaby mu nowopoznana istota na innej planecie. Wierzył, że w końcu pozna kogoś, kto zaakceptuje go w pełni. Intuicyjnie przeczuwał, iż kluczem do sukcesu jest wybór odpowiedniej planety. Wydawało się to dobrym rozwiązaniem, bo przecież jeżeli obydwoje wybrali to samo miejsce – to jest to pierwsza rzecz, która ich połączy.